Is een mra voor mij?

Bij snurken en het obstructieve slaapapneusyndroom zijn verschillende behandelingen mogelijk. In de eerste plaats kunnen patiënten er vaak zelf wat aan doen. Hierbij moet gedacht worden aan gewichtsvermindering, stoppen met roken, 's avonds minder alcohol nuttigen, geen slaapmiddelen meer gebruiken en ruglig vermijden (b.v. met een golfbal die in de pyjama ter hoogte van het schouderblad wordt ingenaaid). Bij duidelijke beperkingen van de doorgankelijkheid van de neus- en keelholte kan een operatie door de kno-arts worden overwogen.

Een veelgebruikte therapie is Continuous Positive Airway Pressure ofwel CPAP (uitgesproken als: siepep). Men slaapt dan met een masker, waarmee door een apparaat via een slang lucht in de neus wordt geblazen. CPAP wordt meestal gebruikt bij patiënten met ernstige en moeilijk te behandelen ademstilstanden tijdens de slaap. Vanwege het geringe comfort is behandeling met CPAP voor sommige mensen erg onplezierig.

Een andere mogelijkheid, die in het algemeen beter wordt verdragen, is een mandibulair repositie-apparaat (MRA). Deze uitneembare beugel houdt de onderkaak 's nachts naar voren waardoor de keelholte openblijft. Hierdoor nemen het snurken en de apneus en hypopneus af. MRA's worden het vaakst met succes toegepast bij matig tot ernstig snurken en licht tot matig OSAS.

MRA

Er bestaan talloze MRA-types: ze bestaan uit afzonderlijke kunsthars onder- en bovendelen die met elkaar verbonden zijn, en de onderkaak in een voorwaartse positie houden tijdens de slaap. Een MRA is een effectief hulpmiddel om snurkgeluiden en ademstilstanden tijdens de slaap tegen te gaan. Ook tijdens vakanties e.d. kan een MRA makkelijk worden meegenomen en gedragen. De beugel is echter minder of niet geschikt voor mensen met een bewegingsbeperking van de onderkaak, een verhoogde braakreflex, tandenknarsen, een slechte conditie van het gebit en dragers van een kunstgebit.

Vervaardiging van een MRA

De tandarts of tandartsspecialist onderzoekt eerst de conditie van het gebit en de omgevende weefsels. Op grond hiervan beoordeelt hij of het zinvol is een MRA te maken. Daarna worden röntgen foto's, gebitsafdrukken en een beetregistratie gemaakt.

Het ontwerp van de beugel wordt door een tandtechnisch laboratorium uitgevoerd. Als het MRA klaar is krijgt de patiënt het apparaat met de nodige instructies mee naar huis. Daarna volgen er eventueel afspraken om de beugel indien nodig bij te stellen en de werking ervan te controleren.

Behandelingen met een MRA gebeuren altijd in overleg met de verwijzer (meestal de longarts of NKO-arts). Ook de huisarts, tandarts en eventuele andere behandelaars worden van het behandelingsverloop op de hoogte gehouden.